علامه مجلسی در کتاب تحفه الزائر نقل نموده‏است: «... بشار مکاری می‏گفت: در کوفه به حضور امام صادق(ع) رسیدم و دیدم طبقی از خرمای طبرزد برای آن حضرت آورده بودند. او به من فرمود: بیا جلو و از این خرما بخور. عرض کردم گوارا باد، قربانت گردم در راه می‏آمدم حادثه‏ای دیدم، غیرتم به جوش آمده و قلبم را به درد آورده و گریه گلویم را گرفته‏است. فرمود: به حقی که به گردنت دارم بیا جلو و بخور. جلو رفتم و از خرما خوردم آنگاه به من فرمود اکنون چه حادثه‏ای دیدی؟ گفتم: در راه می‏آمدم یکی از مامورین حکومت را دیدم که بر سر زنی می‏زند و او را به سوی زندان می برد و او با صدای بلند گریه می‏کرد و می‏گفت پناه می‏برم به خدا و رسولش و به غیر از‏ آنها به هیچ کس پناه نمی‏برم.
امام صادق فرمود: چرا آن را می‏زد و به زندان می‏برد. عرض کردم از مردم شنیدم که پای آن زن لغزیده و به زمین افتاده و (در این حین) گفته‏ ای فاطمه(س)! خدا آنان را که به تو ظلم کردند از رحمت خود دور سازد. (ناگهان) گماشتگان حکومت با شنیدن این جمله  او را دستگیر کرده و زندان بردند. امام صادق(ع) تا این سخن را شنید از خوردن خرما دست کشید و گریه کرد به گونه‏ای که دستمال و محاسن شریف و سینه‏اش از اشک چشمانش تر شد و سپس فرمود ای بشار برخیز با هم به مسجد برویم و برای نجات و آزادی آن بانو دعا کنیم و از خدا بخواهیم که او را حفظ کند....»

و برای من این سوال پیش آمده که این فقط داستان یک محب فاطمه بوده که امام را اینگونه مغموم ساخته‏است، وای اگر از مصیبتهای بی‏بی دو عالم را برای فرزندش می گفتند!